نگاهی به «زودپز»، فیلم جدید رامبد جوان | کمدی بااخلاق و موقر

به گزارش شهرآرانیوز؛ فیلم سینمایی «زودپز» به کارگردانی رامبد جوان، یکی از تازه‌ترین آثار کمدی سینمای ایران است که با نگاه به موضوعات اجتماعی و تاریخی، سعی می‌کند به برخی از حساسیت‌ها و تابو‌های فرهنگی بپردازد و در عین حال تماشاگران را سرگرم کند. این فیلم به ویژه با بازی نوید محمدزاده و محسن تنابنده، دو چهره شاخص سینما، در کانون توجه قرار گرفته است.

اولین تجربه ستاره سینما

نوید محمدزاده که در یک دهه اخیر با نقش‌های جدی و درام محور شناخته شده، در «زودپز» برای نخستین بار در یک نقش کمدی ظاهر می‌شود. این امر می‌تواند عامل جذب مخاطبان زیادی به فیلم باشد. با این حال، محسن تنابنده، به عنوان یکی از نویسندگان و بازیگران اصلی فیلم، توانسته است بازی بهتری ارائه دهد. او به دلیل تجربه‌ای که در عرصه کمدی دارد، خلاقیت بیشتری را در این زمینه به نمایش گذاشته و با تسلط بر متن و موقعیت‌های کمدی، توانسته است به خوبی از قابلیت‌های خود بهره برداری کند.

نبض کمدی در دست تنابنده

نوید محمدزاده در دقایق ابتدایی فیلم، کمی خام دستانه عمل می‌کند، اما به محض اینکه بده بستان هایش با تنابنده آغاز می‌شود، اجرای او نیز یک پله بالاتر می‌رود. هرچند که ترتیب ضبط سکانس‌ها مشخص نیست، اما واضح است که در سکانس‌های مشترکش با محسن تنابنده که بخش اعظم «زودپز» را شامل می‌شود، او بازی بهتری دارد. تنابنده با قدرت کمدی و تجربه خود، به خوبی توانسته است این فیلم را از نظر کیفیت بازی‌ها به سطح بالاتری برساند.

چالش‌های داستانی در پس زمینه تاریخی

داستان «زودپز» در حال و هوای دهه شصت روایت می‌شود؛ دوره‌ای که به خاطر سبک زندگی و فرهنگ خاص خود، مورد توجه بسیاری از فیلم سازان قرار گرفته و محبوبیت خاصی در میان مخاطبان دارد. فیلم ماجرای دو باجناق به نام‌های شاهین و سیروس را روایت می‌کند که به خاطر مرگ پدرزنشان در نتیجه ترکیدن زودپز، تصمیم می‌گیرند جنازه او را در محل اصابت موشک قرار دهند تا از مزایای «داماد شهید» بودن بهره‌مند شوند.

این داستان به نوعی به کلیشه‌های موجود در سینمای کمدی ایران وابسته است و استفاده از یک زوج ابله، مرگ مضحک و تلاش برای پنهان کردن واقعیت، از الگو‌های آشنا در این نوع فیلم‌ها به شمار می‌آید. «زودپز» سعی دارد با نوستالژی دهه شصتی و خنده گرفتن بر اساس سبک زندگی مردم در آن دوران مخاطب را جذب کند؛ بر همین اساس، نمی‌توان گفت مسیر مجزا و نوآورانه‌ای را در پیش گرفته که در تاریخ سینمای ایران ماندگار خواهد شد.

مزایای ویژه

با این حال، «زودپز» مزایای خاص خودش را هم دارد. رعایت ادب و دوری از شوخی‌های ناسالم، شرافت و وقاری قابل توجه به این اثر بخشیده و این امکان را فراهم می‌کند که تماشاگران به همراه خانواده خود به تماشای آن بنشینند. نکته جالب اینجاست که کمدی در این فیلم بیشتر از توالی اتفاقات و موانع طراحی شده توسط نویسندگان ناشی می‌شود تا از بداهه پردازی بازیگران. این موضوع باعث شده که ریتم فیلم در اکثر دقایق ثابت باشد و افت و خیز‌های کمی در آن به چشم بخورد.

یکی دیگر از ویژگی‌های جالب «زودپز»، برخورد با موضوع شهید و تقدس آن در فرهنگ ایرانی است. رامبد جوان و همکارانش نشان می‌دهند که حتی می‌توان با موضوعات حساس و به ظاهر دشوار نیز شوخی کرد، البته اگر این کار با دقت و احترام انجام شود. می‌توان حدس زد که ده‌ها شوخی بی ربط درباره این موضوع به ذهن نویسندگان رسیده، اما آن‌ها با خودداری و دقت نظر، از دامن زدن به حساسیت‌ها دور مانده اند.

چالش‌های فنی و روایی

از سوی دیگر، فیلم از برخی ضعف‌های جدی رنج می‌برد. شخصیت‌های فرنگیس و ولی تقریبا به کار قصه نمی‌آیند و بار کمدی خاصی به فیلم اضافه نمی‌کنند. در حالی که جلوه‌های بصری فیلم جذاب و نظرگیر است، جلوه‌های میدانی خام به نظر می‌رسند و طراحی گریم و لباس نیز به گونه‌ای اغراق آمیز است که از واقع گرایی دور می‌شود و از خط بیرون می‌زند. علاوه بر این ها، فیلم یک روکش واقع گرایانه دارد؛ در حالی که در موقعیت‌های مختلف به فانتزی خاصی متمایل می‌شود که قبلا در آثار رامبد جوان دیده بودیم. 

مثلا حمل جنازه در خیابان به سهل‌ترین شکل ممکن و بدون اینکه کسی متعرض شود، صورت می‌گیرد یا تدارک یک مرگ و یک انفجار صرفا به واسطه زودپز کمی خارج از دایره واقع گرایی به نظر می‌رسد. در بخشی دیگر از متن، فیلم دوربین صداوسیما، نه تنها تمام نمی‌شود، بلکه خود دوربین هم از انفجار سالم بیرون می‌آید که این موضوع هم در قاب روایی «زودپز» پذیرفتنی نیست.

در نهایت، «زودپز»، اما یک کمدی گرم و تروتمیز است که با وجود برخی نواقص، می‌تواند در زمره بهترین کمدی‌های سال‌های اخیر ایران قرار بگیرد. این فیلم با رعایت ادب و دقت در مواجهه با موضوعات حساس، می‌تواند دلپذیر و سرگرم کننده باشد. «زودپز» نه تنها به چالش کشیدن تابو‌های فرهنگی را با دقت و احترام در دستور کار خود دارد، بلکه می‌تواند نویدبخش کمدی‌های جدیدی باشد که بر آینده سینمای ایران تأثیرگذار خواهند بود.