محمود خلیل، یونسئو چانگ و رومیسا اوزتورک، تنها چند نمونه از دانشجویان بین‌المللی هستند که به‌دلیل استفاده از حق آزادی بیان سیاسی خود در دانشگاه‌های آمریکا، اکنون با خطر اخراج مواجهند. این اقدامات، رویدادهای منحصر به فرد نیستند، بلکه نخستین نمونه‌های عینی از سرکوب سیستماتیکی هستند که دولت ترامپ آغاز کرد.
در هفته‌های اخیر، صدها دانشجو بدون طی هرگونه فرآیند قضایی، صرفاً به‌دلیل «حمایت سیاسی از فلسطین»، ویزای خود را از دست داده‌اند. این حمله بی‌سابقه به آزادی بیان در دانشگاه‌ها، نشان‌دهنده نقطه عطفی خطرناک در سرکوب اعتراضات در نظام آموزش عالی آمریکاست.
در پشت این اقدامات، ابتکاری به نام «پروژه استر» قرار دارد که در ۷ اکتبر ۲۰۲۴ توسط بنیاد هریتیج منتشر شد. این طرح، که از روش‌های فاشیستی الهام گرفته، هرگونه پرسش درباره مواضع سیاسی اسرائیل را «تخریب‌کننده و تهدیدآمیز» می‌خواند. این پرسش‌ها نه‌تنها به‌عنوان اختلاف نظر، بلکه به‌عنوان حمله به دولت و تهدید امنیت ملی معرفی می‌شوند که نیازمند مداخله فوری است. بر اساس گزارش جدید «پروژه استر»، این حملات علیه دانشجویان توسط ائتلافی راست‌گرا و با انگیزه‌های الهیات آخرالزمانی طراحی شده است؛ اما چرا آموزش عالی را هدف گرفته‌اند؟ پاسخ هم ساده است و هم عمیق. آنها از قدرت جمعی ما می‌ترسند؛ قدرتی که نابرابری را افشا می‌کند، تفکر انتقادی را تشویق می‌کند و سیستم‌های قدرت را به چالش می‌کشد. دانشگاه‌ها از معدود فضاهایی هستند که نژادپرستی، امپریالیسم و دیگر اشکال ستم در آنها بررسی و نقد می‌شوند.
افسانه «شبکه حمایت از حماس»
نگران‌کننده‌ترین بخش پروژه استر، ادعای وجود یک «شبکه حمایت از حماس» در نهادهای آمریکایی است. این ادعای ساختگی، تقریباً تمام سازمان‌های طرفدار فلسطین، انجمن‌های دانشجویی، برنامه‌های آکادمیک و فعالان را در بر می‌گیرد. این روایت، یادآور تئوری‌های توطئه ضدیهودی است که در طول تاریخ علیه یهودیان استفاده شده است. ساختار گفتمانی این پروژه، عیناً مشابه «پروتکل‌های بزرگان صهیون» است، با این تفاوت که این‌بار فعالان (بسیاری از آنها یهودی) طرفدار فلسطین را هدف گرفته است.
دانشجویان بین‌المللی، بدون ارتکاب هیچ جرمی، صرفاً به‌دلیل بیان سیاسی خود، در معرض اخراج قرار دارند. پروژه استر ابتدا آسیب‌پذیرترین افراد را هدف می‌گیرد تا ببیند جامعه آمریکا تا کجا سکوت خواهد کرد. این اقدام، راه را برای سرکوب گسترده‌تر شهروندان، اساتید و برنامه‌های آکادمیک باز می‌کند. پروژه استر که ادعای مبارزه با یهودستیزی را دارد، در واقع توجه را از منابع واقعی خشونت ضدیهودی در آمریکا منحرف می‌کند. در حالی که جنبش‌های نژادپرست و مسیحی‌های ملی‌گرا (که بنیاد هریتیج نیز از آنها تغذیه می‌کند)، بزرگ‌ترین تهدید برای جامعه یهودیان هستند.
نادیده گرفتن ارزش‌های آکادمیک
یکی از دلایل تسلیم دانشگاه‌ها در برابر این فشارها، تبدیل آموزش عالی به کالایی بازاری است. دانشگاه‌ها به نهادهایی تبدیل شده‌اند که درآمدزایی، مدیریت برند و روابط با حامیان مالی را بر مأموریت‌های آموزشی و اجتماعی خود اولویت می‌دهند. این امر، مسئولیت اخلاقی دانشگاه‌ها در ترویج تفکر انتقادی و دفاع از آزادی آکادمیک را تضعیف کرده است. از سوی دیگر، سرکوب سیستماتیک صداهای فلسطینی، بازتاب روایت «استثناگرایی یهودی» است که انتقاد از سیاست‌های اسرائیل را به‌طور خودکار یهودستیزانه می‌خواند. تبدیل دانشگاه‌ها به ابزار کنترل ایدئولوژیک اجرای پروژه استر، دانشگاه‌ها را از فضای یادگیری به ابزار نظارت ایدئولوژیک تبدیل می‌کند. این منطق فاشیستی، «مخالفت» را تهدید امنیت ملی می‌خواند و سرکوب را توجیه می‌کند. این سیاست‌ها با مأموریت اصلی آموزش عالی در یک جامعه دموکراتیک در تضاد است. همچنین، برچسب یهودستیزی زدن به هر انتقادی از اسرائیل، به‌جای مبارزه با یهودستیزی واقعی، به جامعه یهودیان آسیب می‌زند.
اگرچه برخی دانشگاه‌ها مانند کلمبیا و پومونا تسلیم فشارهای سیاسی شده‌اند، اما موسساتی مانند وسلیان، تافتس و براون نشان داده‌اند که می‌توان بدون سازش، از آزادی آکادمیک دفاع کرد. مبارزه برای صدای فلسطینیان در دانشگاه‌ها، در نهایت نبردی برای روح دانشگاه است. این مبارزه، پرسش‌های اساسی را مطرح می‌کند: چه کسی حق سخن گفتن دارد؟ رنج چه کسانی شایسته توجه است؟ تاریخ چه کسانی ارزش آموزش دارد؟
آنها به ما حمله می‌کنند، چون از ما می‌ترسند. حقیقتی که بیان می‌کنیم، منافع قدرتمندانی را تهدید می‌کند که سکوت ما را می‌خواهند. وظیفه ماست که از آسیب‌پذیرترین افراد دفاع کنیم، به کسانی که صدایشان خاموش شده پناه دهیم و خطر سخن گفتن در برابر بی‌عدالتی را بپذیریم. در چنین دوران تاریکی، دفاع از آزادی آکادمیک و کرامت انسانی، وظیفه هر یک از ماست.
انتهای پیام/
source