آرمان امروز-سرویس دیپلماسی: نماینده دائم جمهوری اسلامی ایران نزد سازمان ملل متحد، در نامه‌ای به رئیس شورای امنیت و دبیر کل سازمان ملل متحد درباره شرارت‌های رژیم صهیونیستی علیه کشورمان و حمله به زندان اوین با استناد به مکاتبات پیشین پیرامون اقدامات تجاوزکارانه نظامی گسترده، بی‌دلیل و از پیش طراحی‌شده رژیم اسرائیل علیه حاکمیت و تمامیت ارضی جمهوری اسلامی ایران، مراتب نگرانی عمیق و شدیدترین محکومیت جمهوری اسلامی ایران را نسبت به حمله عامدانه و غیرقانونی این رژیم به زندان اوین در تهران، که در روز دوشنبه ۲۳ ژوئن ۲۰۲۵، رأس ساعت ۱۰:۳۰ صبح به وقت محلی به‌وقوع پیوست، اعلام کرد.
در این نامه آمده است: این حمله که به‌طور هدفمند علیه یک زندان غیرنظامی به وضوح شناخته‌شده صورت گرفت، نقضی آشکار و فاحش حقوق بین‌الملل بشردوستانه، حقوق بین‌الملل بشر، و اصول بنیادین منشور ملل متحد به‌شمار می‌رود. در نتیجه مستقیم این اقدام تجاوزکارانه بی‌پروا، خواه به‌سبب اصابت مستقیم حمله، خواه بر اثر صدمات روانی ناشی از آن، شمار زیادی از غیرنظامیان از جمله مأموران اصلاح و تربیت، کارکنان زندان، اعضای خانواده زندانیان که در حال ملاقات بودند، و خود زندانیان، به شهادت رسیدند. زیرساخت‌های حیاتی زندان، از جمله درمانگاه، درب ورودی، آشپزخانه و سالن‌های ملاقات، به‌طور کامل تخریب شد. تعداد زیادی از غیرنظامیان که در میان آنان زنان و کودکان نیز حضور داشتند به‌شدت مجروح شدند. بدن بی‌جان خانم زهرا عبادی، مددکار اجتماعی زندان، و فرزند پنج‌ساله‌اش، مهراد خیری، سه روز پس از حمله، در زیر آوار پیدا شد.
این نامه تاکید دارد که «هدف قرار دادن عامدانه یک مرکز بازداشت که محل نگهداری افراد تحت نظر دولت است، نقضی فاحش از حقوق بین‌الملل محسوب می‌شود، از جمله ماده‌ی ۳۳ کنوانسیون چهارم ژنو که اعمال مجازات دسته‌جمعی، ارعاب و اقدامات تروریستی علیه اشخاص تحت نظر را به‌صراحت ممنوع می‌دارد. این اقدام همچنین ناقض «قواعد حداقل استاندارد سازمان ملل برای رفتار با زندانیان» (موسوم به قواعد نلسون ماندلا) است که حق دسترسی زندانیان به خدمات بهداشتی و درمانی بدون تبعیض را تضمین می‌نماید. علاوه بر این، این حمله اصول بنیادین تفکیک در حقوق بین‌الملل بشردوستانه را نیز نقض کرده است؛ اصلی که همه طرف‌ها را ملزم می‌سازد در هر زمان میان اهداف غیرنظامی و اهداف نظامی تمایز قائل شوند.»
در این نامه آمده است: تخریب تسهیلات درمانی زندان، به‌ویژه، امکان ارائه مراقبت‌های فوری و نجات‌بخش به زندانیان بدحال را به‌کلی از میان برد. بحران انسانی ناشی از این وضعیت و مشکلات جدی لجستیکی، توانایی در حفظ حقوق زندانیان و تضمین ایمنی آنان را به‌شدت مختل ساخت. هرج‌ومرج و رعب و وحشت ناشی از این حمله‌ی وحشیانه، کلیه زندانیان به‌ویژه زنان و سایر گروه‌های آسیب‌پذیر را در معرض خطرات شدید و قریب‌الوقوع قرار داد. غافلگیرانه بودن این حمله، فرصت هرگونه اتخاذ تمهیدات حفاظتی را از مقامات جمهوری اسلامی ایران، در چارچوب تعهدات ملی و بین‌المللی، سلب کرد. پس از حمله، دولت جمهوری اسلامی ایران ناگزیر شد فوراً بازماندگان از این حمله را به سایر مراکز اصلاح و تربیت منتقل کند؛ امری که منجر به ازدحام شدید و فشار مضاعف بر سازوکارهایی شد که پیش‌تر نیز با شکنندگی روبرو بود.
source