فردین قریشی
آرمان امروز : به نظر می‌رسد رفتارهای ترامپ نه حاکی از حماقت وی، بلکه نشان‌دهنده رفتار عامدانه او در چارچوب نظریه بازی‌ها با تمرکز بر «بازی بزدل» است. چنانکه معروف است در این بازی، دو راننده رقیب در جهت مخالف هم با سرعت به سمت یکدیگر می‌رانند؛ کسی که به خاطر ترس برخورد، از مسیر کنار بکشد، بازنده تلقی می‌شود. ترامپ به‌عنوان یکی از رانندگان، با تهدید به اقدامات خطرناک، تلاش می‌کند طرف مقابل را به عقب‌نشینی وادارد.
در چارچوب این بازی عزم ایران و پاسخ سریع و موثر به حمله اسرائیل و موشک‌باران کنترل‌شده پایگاه العدید، نشان داد که تهران حاضر نیست بازیگری باشد که به ترس و احتیاط از مسیر منحرف می‌شود. بر همین اساس نیز ترامپ درست در لحظه‌ای که انتظار می‌رفت وارد جنگ شود، ناچار به عقب‌نشینی شد و قاعده بازی، باخت را به آمریکا تحمیل کرد، نه به ایران.
نکته دیگر این است که ترامپ تناقض‌گویی را به‌عنوان ابزاری تاکتیکی به‌کار می‌برد و این امر نشانه بی‌ثباتی روانی یا سردرگمی او نیست. ترامپ در کتابش با عنوان “هنر معامله” گفته است که تا می‌توانی غیرقابل‌پیش‌بینی باش. وقتی کسی نداند قدم بعدی‌ات چیست، دست بالا را داری. ترامپ این گزاره را در قبال ایران عملا به کار گرفته است. به گمان وی همین سردرگمی، هم رسانه‌ها را درگیر نگه می‌دارد و هم حریف را در ارزیابی دچار خطا می‌کند.
اما مشکل ترامپ این‌جاست که رفتار تناقض‌آمیزش هرچند ممکن است برای تاکتیک‌های کوتاه‌مدت مؤثر باشد اما در بحران‌های پرریسک مثل جنگ با ایران، ممکن است متحدان خود را نیز گیج، رقبا را جسور و افکار عمومی داخلی را نگران کند. ایران مقهور بازی لفظی ترامپ نشد و او در این جنگ، اعتبار بازدارندگی واشنگتن را کاهش داد، بدون آنکه دستاورد ملموسی کسب کند.
در برابر مواضع ترامپ، ایران علاوه بر آنچه تاکنون برای مقابله موفق با وی انجام داده است، بایستی در حفظ مواضع خویش ثبات قدم داشته باشد، هزینه تصمیمات ترامپ را تا حد ممکن بالا ببرد، چندگانگی رویکرد ترامپ را با ابزارهای رسانه‌ای به عنوان بی‌ثباتی راهبردی و تهدید علیه صلح و امنیت بین‌المللی معرفی نماید و با پرهیز از هیجان‌زدگی، بیشتر بر تحلیل واقعیات تمرکز کند تا حرف‌های ترامپ. در کل به نظر می‌رسد در برابر بازیگر غیرقابل‌پیش‌بینی، باید پاسخ قابل‌پیش‌بینی، محکم و دقیق داد تا متوجه شود بازی‌هایش بی‌اثر است.
source