«تندورها» پزشکیان محبوب و کارآمد را نمی‌خواهند!

آرمان امروز- عرفان بیوک‌نژاد: در شرایطی که کشور نیازمند وحدت و انسجام ملی است، برخی جریان‌های تندرو بار دیگر با حمله به دولت پزشکیان، فضای سیاسی را ملتهب کرده‌اند. این عصبانیت در آستانه سالگرد پیروزی پزشکیان و همزمان با ارزیابی مثبت عملکرد دولت در جنگ ۱۲ روزه شدت گرفته است.
کارشناسان معتقدند که دولت پزشکیان در جنگ اخیر با مدیریت بحران سوخت، جلوگیری از کمبودهای اساسی و حفظ ثبات نسبی در شرایط دشوار، توانست نمره قابل قبولی از افکار عمومی دریافت کند. حضور میدانی و مسئولانه پزشکیان و همکارانش در این بحران، تصویری متفاوت از یک دولت عملگرا ارائه داد. در بعد بین‌المللی نیز دیپلماسی فعال دولت و به ویژه مصاحبه اخیر پزشکیان با رسانه‌های خارجی که با استقبال تحلیلگران روبرو شد، بر اعتبار دولت افزود.
به نظر می‌رسد همین موفقیت‌ها عامل اصلی خشم تندروهاست. آنان که همواره تلاش کرده‌اند تصویری ناکارآمد از دولت ارائه دهند، حال با ارزیابی مثبت عملکرد دولت در بحران‌های اخیر، احساس می‌کنند جایگاهشان در خطر افتاده است. این جریان‌ها که پیش از این نیز در مواقع حساس به جای همراهی، به تفرقه‌افکنی روی آورده‌اند، این بار هم بلافاصله پس از عاشورا و در حالی که کشور نیازمند آرامش پس از جنگ است، فضای رسانه‌ای را به سمت تنش سوق داده‌اند.
اگر پزشکیان نمی‌آمد، امروز وضع‌مان بسیار بحرانی‌تر بود
نکته قابل تأمل، واکنش معتدلین و اصلاح‌طلبان در دفاع از دولت است. در چنین شرایطی، رسانه ملی و نهادهای مسئول باید مراقب باشند تا به جای دامن زدن به اختلافات، به تقویت وحدت ملی کمک کنند. موفقیت‌های دولت در مدیریت بحران‌های اخیر ثابت کرده که راه برون‌رفت از مشکلات، نه در تشدید تنش‌ها، که در عقلانیت و دیپلماسی فعال نهفته است.
محمود میرلوحی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب و معاون پارلمانی وزارت کشور در دولت سید محمد خاتمی، در گفت‌وگویی با روزنامه آرمان امروز، تصویری انتقادی از تحولات سیاسی ایران طی سال‌های اخیر ارائه می‌دهد.
میرلوحی در ابتدای این گفت‌وگو به تحلیل رفتار سیاسی افراطیون و تندروها پرداخت، وی معتقد است که شاهد پدیده‌ای بودیم که در عرف عامه از آن به بخشی از اختیارات و قدرت به جریانی داده شد که هیچ‌گاه در ساختن و اداره کشور تجربه و وزنه‌ای نداشت. این جماعت، که ما آن‌ها را تندرو می‌نامیم، توانستند با پشتوانه نظارت استصوابی و ابزارهای قانونی‌شده، در دهه گذشته به‌تدریج همه ارکان قدرت را در اختیار بگیرند.
خالص‌سازی از سوی «سوپر تندروها»
میرلوحی به قانونی که تندروها بر آن اصرار می‌ورزند نیز اشاره می‌کند؛ قانونی که از نظر او ابزار تازه‌ای برای تداوم این حذف‌هاست: «اسمش را گذاشته‌اند ساماندهی مشاغل حساس. اما در واقعیت، هدف چیزی جز تسهیل انحصار برای یک جریان خاص در مدیریت کشور نیست. یعنی به‌جای رقابت، تخصص، تجربه و عقلانیت، صرفاً وفاداری سیاسی ملاک قرار گرفته است.»
او ادامه می‌دهد: «در چنین فضایی، تنها فردی که از فهرست جبهه اصلاحات توانست تأیید صلاحیت شود، دکتر مسعود پزشکیان بود. با اینکه فضای انتخابات کمی سرد و غیررقابتی بود، حضور پزشکیان برای بخشی از جامعه تبدیل به نماد آخرین امید شد.»
از انتخابات سخت تا شکل‌گیری یک دو‌قطبی نسبی
میرلوحی معتقد است جامعه در دور دوم انتخابات، با یک تصمیم استراتژیک، جریان تندرو را متوقف کرد: «در دور اول، کمتر کسی تصور می‌کرد که پزشکیان با مشارکت ۴۰ درصدی بتواند آرای چشمگیری کسب کند. اما دور دوم نقطه چرخش بود. جامعه به این جمع‌بندی رسید که اگر آقای پزشکیان پیروز نشود، هم در داخل و هم در عرصه سیاست خارجی با یک بن‌بست روبرو خواهیم شد.»
او تأکید می‌کند که مسئله عفاف و حجاب، برخورد با زنان و دختران، انسداد فضای فرهنگی، تقابل با اصلاحات، همه این‌ها می‌توانست با آمدن آقای سعید جلیلی تشدید شود. در سیاست خارجی هم که مواضع ایشان روشن بود.
میرلوحی اظهار می‌کند: «از همان روزهای نخست، با ترور شهید هنیه و دیگر تحولات امنیتی، شاهد آغاز فصل تازه‌ای از تنش بودیم. تحولات غزه، جنگ یک‌ساله و اکنون تهدید بازگشت قطعنامه‌های شورای امنیت تحت عنوان مکانیزم ماشه، همگی نشانه‌هایی هستند از مسیر پرهزینه‌ای که کشور در آن قرار گرفته.»
به باور او، اگر جریان تندرو همه ارکان قدرت را در اختیار می‌گرفت، شرایط امروز ایران بسیار بحرانی‌تر بود: «اگر آقای پزشکیان رئیس‌جمهور نمی‌شد، ما امروز نه فقط در حوزه سیاست داخلی، بلکه در دیپلماسی، در اقتصاد، در تعاملات بانکی و ارزی، در عرصه فرهنگ و جامعه، با انسداد مطلق روبرو بودیم. الان هم شرایط سخت است، اما تصور کنید با یکدست شدن کامل قدرت، چه فشاری بر مردم وارد می‌شد.»
در بخش پایانی این گفت‌وگو، میرلوحی از انحصار رسانه‌ای موجود گلایه می‌کند و می‌گوید: «صداوسیما، برخی از تریبون‌های رسمی و نماز جمعه‌ها، همه در اختیار یک جریان خاص باقی مانده‌اند. این جریان همچنان می‌گوید اگر همه‌چیز در اختیار ما بود، آمریکا جرأت نمی‌کرد، اسرائیل عقب‌نشینی می‌کر اما واقعیت‌ها چیز دیگری است. مردم دیگر این حرف‌ها را باور نمی‌کنند.» او در پایان تأکید می‌کند: «ما هنوز از بحران به صورت قطعی عبور نکرده‌ایم. اما اگر نیروهای عقل‌گرا، متخصص، و دلسوز میدان را ترک نکنند و مردم هم امید خود را از دست ندهند، می‌توان امیدوار بود که کشور از این وضعیت عبور کند.»