غزه؛ گورستان خاموش وجدان جهانی/ جنایتی مدرن با سلاح گرسنگی و سکوت

به گزارش حوزه استانهای خبرگزاری تقریب، محاصره غذایی نوار غزه، اکنون یک فصل مستقل از جنایت علیه بشریت است. بیش از ۶۰۰ انسان بی‌گناه، از جمله ده‌ها کودک، تنها به‌سبب سوءتغذیه و فقدان دارو جان باخته‌اند. صف‌های نان، به صف‌های مرگ تبدیل شده‌اند. شیرخوارگانی که پیش از چشیدن شیر، جان داده‌اند، مادرانی که در مقابل بیمارستان‌های بی‌سوخت و بی‌امکانات، در سکوت اشک ریخته‌اند. سازمان ملل هشدار داده که استفاده از گرسنگی به‌عنوان ابزار جنگی، نقض صریح قوانین بین‌المللی است—و با این حال، جهان چشم فروبسته است.

حقوق بشر گزینشی؛ شعارهایی برای فشار، نه نجات

کشورهای غربی، که خود را پرچم‌دار ارزش‌های جهانی می‌نامند، نه‌تنها سکوت کرده‌اند، بلکه با ارسال تسلیحات پیشرفته، در کشتار مشارکت دارند. در غزه، لبنان، سوریه و دیگر نقاط مقاومت، «حقوق بشر» صرفاً واژه‌ای تزئینی برای جلسه‌های سیاسی بوده، نه ابزار نجات. کودکانی که زیر آوار گریه می‌کردند، جز خاک، پناهی نداشتند و جز سکوت، صدایی نمی‌شنیدند.

کشورهای غربی، همان‌ها که مدام از انسان‌دوستی می‌گویند، امروز به‌طور علنی پشت جنایات اسرائیل ایستاده‌اند؛ از ارسال تسلیحات پیشرفته تا بستن چشم بر بمباران بیمارستان‌ها و مدارس. حقوق بشر، در این گفتمان یک‌سویه، نه اصل اخلاقی بلکه ابزار فشار است. وقتی اسرائیل کودکان را گروگان غذا می‌گیرد و مادران در صف درمان می‌میرند، سفیران غربی تنها «نگران» می‌شوند—سکوتی با طعم تأیید.

نهادهای بین‌المللی؛ نگرانی‌ بدون اقدام، همدستی بدون مسئولیت

شورای حقوق بشر، کمیته حقوق کودک، سازمان ملل متحد و ده‌ها نهاد بشردوست، تنها ابراز نگرانی کرده‌اند. نه تحریمی، نه شکایتی، نه احضاری. سکوت ممتد، چنان شریک جنایت شده که مرز میان بی‌تفاوتی و همدستی از میان رفته است.

کشورهای اسلامی؛ نام اسلام بر پرچم، اما بی‌صدا در جنایت

شاید دردناک‌ترین سکوت از آنِ برخی کشورهای اسلامی باشد؛ کشورهایی که خود را «خادم حرمین» و «مدافع امت» می‌نامند، اما در برابر محاصره غذایی، کشتار نوزادان، بمباران مدارس و بیمارستان‌ها، حتی یک موضع‌گیری شجاعانه نکرده‌اند. این بی‌عملی، جسارت را به صهیونیسم بخشیده تا هر روز وحشیانه‌تر بتازد. سکوت برخی کشورهای اسلامی، سکوتی سنگین‌تر از آوار است.

آن‌ها که پرچم اسلام در دست دارند، اما نه صدایی از آنان بلند شده، نه فشاری به نهادهای جهانی وارد کرده‌اند. این سکوت، نه بی‌خبری، بلکه بی‌عملی دردناک است. اگر اسلام به یاری مظلومان فرا می‌خواند، امروز باید از فلسطین فریادش بلند شود، نه از جلسات تشریفاتی.

غزه؛ نفس کشیدن میان آتش و ایمان

با همه این‌ها، غزه ایستاده است. مردمی با دست‌های خالی، و قلبی لبریز از ایمان، در برابر ارتشی تا دندان مسلح. آن‌ها نه فقط در برابر سرباز، بلکه در برابر بی‌عدالتی تاریخی مقاومت می‌کنند. غزه امروز، نه فقط نقطه‌ای در نقشه، بلکه فریادی جهانی برای عدالت است.

با تمام این تاریکی‌ها، غزه هنوز ایستاده؛ نه بر دیوارهای سنگی، بلکه بر ستون‌های ایمان. غزه، تصویر زنده مظلومیتی است که نه در برابر آتش، بلکه در برابر وجدان خواب‌رفته جهان فریاد می‌کشد. آن‌ها دارند مقاومتی بی‌صدا را به پایداریی بی‌زمان بدل می‌کنند، و آن صدایی است که هیچ سلاحی نمی‌تواند خاموشش کند.

آن‌ها به دنیا یادآوری می‌کنند که نان و آب هم می‌توانند سلاح باشند، اگر در دست بی‌رحمان قرار گیرند. و این، نقطه‌ای از تاریخ است که اگر جهان سکوت کند، برای همیشه شرمنده خواهد ماند.

…أَلَا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ (هود/18).

انتهای پیام/