«آرمان امروز» حمله مسلحانه به یک پروژه صنعتی را تحلیل می‌کند؛
آرمان امروز- محمدسعید رضائی: چند روز پیش (هفتم بهمن) ایرنا در خبری نوشت که تعداد از افراد به سلاح گرم، به پتروپالایشگاه ابوالفارس در شهرستان رامهرمز حمله کردند!. پس انتشار فیلمی از این اتفاق شاهد بودیم که این افراد نه قصد سرقت دارند، نه دشمنی با فردی، فقط به لوله‌ها و تجهیزات پتروشیمی شلیک می کنند. این در حالی است که این افراد برای چندمین بار طی یکسال اخیر، حمله ای مسلحانه ای به پروژه پتروپالایشگاه ابوالفارس داشتند. ساعتی پس از انتشار این خبر، ابعاد تازه ای از این حمله مسلحانه منتشر شد و شاید حاوی نکات قابل تامل و پیامی روشن برای دولت وفاق ملی داشت رضایت مردم را سرلوحه اقدامات خود قرار داده است. آن‌طور که عبدالله خیران پور، فرماندار رامهرمز گفته است: «افراد به ماشین آلات برای ایجاد کانال آب و خط لوله انتقال در منطقه «پتک» از توابع شهرستان باغملک مستقر بودند، شلیک کرده اند که دچار خسارت شده است.» هر چند که این تیراندازی خوشبختانه کشته یا مصدومی نداشت، اما بررسی‌های فرمانداری رامهرمز نشان می‌دهد که «اعتراضات محلی» و «نگرانی های پیش آمده در زمینه بکارگیری نیروهای بومی»، منشاء این نوع تعرض‌ها است.
حرف مردم را نشیدند و کار به حمله با اسلحه شد؟
هرچند که در قانون حمله با سلاح گرم، محکوم شده و با خاطیان که با زبان زور سخن می گویند، به شدت برخورد قضائی خواهد شد، اما باید به این نکته اشاره کرد که بی توجهی به مردم منطقه و بومی در ساخت پروژه های عمرانی، اقتصادی و… که پیوست های اقتصادی و محیط زیستی را برای مردم منطقه ندارد، دلیل این اعتراضات است. همانگونه که شاهد بودیم از سال ۹۵ تا ۱۴۰۰ کشاورزان اصفهانی بیش از ۲۲ بار، لوله خط انتقال آب به یزد را شکستند و همین امر موجب شد برای چند روز آب مردم این شهر قطع باشد. ساخت پتروشیمی در میانکاله نیز در سال گذشته با حواشی بسیاری همراه بود که مردم بارها با تجمع اعتراضی و… به ساخت این پروژه اعتراض داشتند. شهریورماه سال ۱۳۹۹ نیز عملیات اجرایی پروژه پتروپالایشگاه ابوالفارس با حضور محمدباقر قالیباف رییس مجلس شورای اسلامی آغاز شد و بارها مردم منطقه به ساخت این پتروپالایشگاه و سیاست های مدیران اعتراض کردند. بدون شک در دنیای امروز و با توجه به ساخت و تعریف پروژه های عمرانی، آبررسانی، اقتصادی، صنعتی و… که در دل محیط زیست ساخته می شوند، سیاست های گذشته باید تغییر کند. شاید تا چند سال پیش، در هر گوشه و کناری در دشت ها یا بیابان‌ها مسئولان دولتی می‌توانستند پروژه تعریف کنند، اما با رشد جمعیت و گستردگی زمین های کشاورزی و افزایش بیکاری، حالا بدون اجماع سازی میان دولت و معتمدین منطقه و مردم بومی نمی توان یک پروژه را ساخت و قطعا در صورت تصرف اراضی یا بی توجهی به اشتغال مردم به عنوان مسئولیت اجتماعی، پروژه با مشکل و اعتراضات مردم روبه رو خواهند. شد. در دنیا امروز، هر پروژه یک پیام است و دیگر یک موضوع اقتصادی نیست، بلکه یک حادثه اجتماعی در یک منطقه است و نمی توان بدون ملاحضات محلی و محیطی به سرانجام رسد.
اجماع سازی نیاز دنیای صنعتی امروز
یک جامعه شناس در گفت وگو با «آرمان امروز» در رابطه با این موضوع که چرا باید در دنیای نوین ساخت پروژه های عمرانی، صنعتی و پلایشگاه با رضایت مردم بومی منطقه و جلب نظر معتمدین و ریش سفیدان باشد، می گوید: «آنچه که ما در اتفاقات بیش از یک دهه اخیر در رابطه با حمله به خطوط انتقال آب، ساخت پتروشیمی و… دیدیم، باید به این اصل توجه داشت که اگر اعتراض به شکل مدنی نباشد، نه راه به جایی می برد و نه مثمرثمر خواهد بود. همه ما دیدیم که با اعتراض مدنی و بدون خشونت، پرونده ساخت پتروشیمی در میانکاله برای همیشه بسته شد.» امیر محمود حریرچی در ادامه گفته هایش می افزاید: زمانی که شما نظرات مردم منطقه را در رابطه با ساخت پروژه های عمرانی جلب می کنید، جلب رضایت آنها باعث می‌شود که مردم به عنوان شرکای پروژه احساس کنند و همکاری بیشتری داشته باشند. وقتی مردم در فرآیند تصمیم‌گیری دخیل باشند، احتمال بروز اعتراضات و مشکلات اجتماعی کاهش می‌یابد. همچنین توسعه پایدار در حفظ محیط زیست، استفاده بهینه از منابع با در نظر گرفتن نیازها و خواسته‌های بومیان، می‌توان پروژه‌ها را به گونه‌ای طراحی کرد که به توسعه پایدار کمک کنند، تقویت اقتصاد محلی و ایجاد فرصت‌های شغلی، حمایت از کسب‌وکارهای محلی و… ایجاد خواهد شد.»
وی با اشاره به گزارش روزنامه «آرمان امروز» در استان سیستان و بلوچستان و از ایجاد سد کهیر، خاطرنشان کرد: «ساخت سد در همه جای کشور با مخالفت مردم بومی روبه رو می شود، اما آن طور که این روزنامه گزارش داده بود در ساخت این پروژه مردم بومی منطقه هم آموزش حرفه ای دیدند و هم حقوق گرفتند. ظاهرا آنقدر در جوشکاری و بندبازی روی دیواره سد حرفه ای شده بودند که می توانستند در پروژه های عمرانی دیگرشهرها نیز مشغول به کار شوند. این چند خط از گزارش نشان می دهد که این موضوع تا چه اندازه به عنوان مسئولیت اجتماعی یک پروژه می تواند رضایت بخش باشد.»
این جامعه شناس معتقد است انتظار می رود در دولت وفاق ملی که رضایت مردم یکی از استراتژی آنها است، به این بی توجهی و نادیده گرفتن مردم بومی و محلی پایان داده شود و نظر مردم و معتمدین محلی و ساکنان، برای ساخت پروژه در نظر گرفته شود و می افزاید: خود این موضوع جلب رضایت مردم می‌تواند به کاهش تنش‌ها و درگیری‌های اجتماعی منجر شود و امنیت پروژه را افزایش دهد. در نهایت، جلب رضایت مردم بومی نه تنها به موفقیت پروژه‌ها کمک می‌کند، بلکه به ایجاد یک جامعه پایدار و همدل نیز منجر می‌شود.
source