غیبت فرهنگ زیستی محیط در ساحل هرمز

آرمان امروز- رها معیری: برای جامعه ایرانی تهدیدهای محیط زیستی در طول ادوار تاریخی متعدد وجود داشته و با پیشرفت رسانه های رسمی و مجازی، در سال‌های اخیر رویکردهای محیط زیستی از یک امر فانتزی و شیک به یکی از اولویت‌های مردم و دولت‌ها تبدیل شده است. در کشور ما بخش قابل توجهی از حساسیت‌های محیط زیستی  در بین مردم به دلیل اطلاع رسانی از سوی رسانه‌های جمعی و شبکه‌های اجتماعی است. اما زمانی که یک اتفاق ناگوار رخ می دهد بازهم این خلاء مشاهده می شود که هنوز راه طولانی تا رسیده به فرهنگ مطلوب محیط زیستی داریم.طی روزهای اخیر و در طول سفرهای نوروزی، تصاویر ناراحت کننده ای از ساحل زیبای هرمز مشاهده شد. مردم خاک سرخ و زیبای این ساحل را در جیب، کیسه های پلاستیکی یا شیشه می کردند و با خود به شهرهایشان می بردند. از سوی دیگر مردم بومی هم با فروش شیشه های زیبا و چند لایه از خاک رنگ هرمز، با این امر دامن می زدندند که افرادی که نمی خواهند بابت این موضوع پولی پرداخت کنند، خودشان خاک هرمز را بردارند و در شیشه کنند. در این شرایط شاید این طور به نظر برسد که جابه‌جایی خاک‌های رنگی جزیره توسط مسافران، چون در مقیاس کم انجام می‌شود، هیچ تاثیری در نابودی این خاک ها ندارد اما طبق گفته کارشناسان باید برای تولید هر یک سانتی‌متر خاک در جزیره هرمز، سالها انتظار کشید؛ بنابراین جا‌به‌جایی این خاک ارزشمند حتی در اندازه اندک مخرب است. خاکی که حاصل ترکیب شیمیایی کانی‌های مختلف و زیستگاه جانداران ساحلی است امروزه به مراقبت بیشتری احتیاج دارد.
فرهنگسازی، نیاز گردشگری و محیط زیستی
در سکوت سازمان «حفاظت از محیط زیست»، سید رضا صالحی امیری، وزیر میراث فرهنگی و گردشگری نسبت به برداشت خاک‌های سرخ جزیره هرمز توسط برخی مسافران گفت: «باید برای مهار این قضیه فرهنگ سازی کرد. آموزش و پرورش نقش اول را در ایجاد یک ذهنیت در دانش آموزان نسبت به صیانت از میراث ملی دارد.» اما در ارتباط با این موضوع و فرهنگ محیط زیستی توسط گردشگران، یک کارشناس محیط زیست به «آرمان امروز» می‌گوید: «شاید برخی افراد در جامعه همچنان به مسائل محیط زیستی کشور بی توجه یا کم توجه باشند، اما بخش قابل توجهی از آنها نسبت به محیط زیست و حفظ نعمت‌های الهی احساس مسئولیت می‌کنند. باید دانست که نمی‌توان حساسیت‌های موجود در زمینه محیط زیست را صرفا  با اطلاع رسانی از سوی رسانه‌ها مرتبط دانست، بلکه بخش قابل توجهی از حساسیت‌های مردم شاید به دلیل بروز بحران‌های محیط زیستی در حوزه‌های مختلف همچون آب، خاک، بیابان زایی و … است، چون  بخش قابل توجهی از تخریب‌ها موجب واکنش طبیعت شده است.» هومان خاکپور با اشاره به این موضوع که « متاسفانه آستانه تحمل طبیعت به سرآمده است» افزود: «ما برای آموزش و فرهنگسازی در حوزه محیط زیست طی سال های اخیر چه اقدامی انجام داده ایم؟ بخش قابل توجهی از حساسیت‌های محیط زیستی مردم و مشارکت آنها در زمینه حفاظت از طبیعت به دلیل واکنش طبیعت به نا مهربانی‌های بشر است. در واقع این امر اتفاق مناسبی نیست، چون بشر امروز به نحوی با طبیعت برخورد کرده که  با بررسی وضعیت محیط زیستی در هر حوزه می‌توان آژیر هشدار محیط زیست را شنید. در این شرایط می‌توان با ایجاد احساسیت در بین مردم آنها را نسبت به صدمات مخرب محیط زیستی در کشور  آگاه کرد. با این رویکرد می‌توان گفت که اغلب افراد در جامعه نسبت به گذشته بیشتر به نکات محیط زیستی توجه کرده و نسبت به بی توجهی‌دیگر افراد نیز واکنش نشان می‌دهند. این نگرش را می‌توان نقطه مثبت در ارتقای فرهنگ محیط زیستی جامعه قلمداد کرد. امید است طبیعت گردان و گردشگران محیط زیست با رعایت نکات محیط زیستی بعد از خروج از طبیعت فقط ردپایی از خود جا بگذارند.  فقط به این شکل می‌توان میزان خسارت به درختان، جنگل‌ها و محیط زیست را به عنوان  زیستگاه پرندگان و دیگر حیوانات کاهش داد. باید به این امر اذعان داشت که در کشور ما هنوز فرهنگ توجه به محیط زیست به طور ایده آل رعایت نمی‌شود و برای تحقق این امر راه طولانی در پیش است.»