تفال به حافظ دوشنبه ۲2 اردیبهشت ۱۴۰۴؛ بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم…..

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم

فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم

اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد

من و ساقی به هم تازیم و بنیادش براندازیم

شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزیم

نسیم عطرگردان را شِکَر در مجمر اندازیم

چو در دست است رودی خوش بزن مطرب سرودی خوش

که دست افشان غزل خوانیم و پاکوبان سر اندازیم

صبا خاک وجود ما بدان عالی جناب انداز

بود کان شاه خوبان را نظر بر منظر اندازیم

یکی از عقل می‌لافد یکی طامات می‌بافد

بیا کاین داوری‌ها را به پیش داور اندازیم

بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما به میخانه

که از پای خمت روزی به حوض کوثر اندازیم

سخندانیّ و خوشخوانی نمی‌ورزند در شیراز

بیا حافظ که تا خود را به ملکی دیگر اندازیم

تفسیر عرفانی:‌

حضرت حافظ در بیت های پنجم تا هفتم می فرماید:

* ای نسیم صبا غبار پیکر ما را به آستان والا برسان تا باشد که چشم ما به دیدار آن سرو زیبارو بیفتد.

* یکی از طریق عقل خویش را ستایش می کند، دیگری از ادعای کف و کرامات خود پراکنده گویی می کند. برخیز تا این دعواها را نزد قاضی عادل جهان هستی طرح کنیم.

* اگر بهشت جاودان را میخواهی، همراه ما به میکده عشق روی آور تا از کنار خم خانه معرفت، تو را یکباره به حوض کوثر یعنی همان جویبار گوارای بهشت برسانیم.

حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.

تعبیر غزل:

زندگی سیری است به سوی پیشرفت. سکون و رکود انسان را از مرحله ترقی باز می دارد. وقت آن رسیده که در زندگی خود تحولی بنیادی بوجود آوری و دنیا را آنگونه که خود می خواهی بسازی. سفری که در پیش داری برای تو خیر است و به امید خدا آغازی است برای شروع یک زندگی تازه.