آرمان امروزر- رها معیری: طی روزهای گذشته و با قتل تراژیک الهه حسین نژاد به دست راننده و سفر بی بازگشت او، خبر مفقود شدن دو دختر تکواندوکار دیگر، موجب نگرانی بیشتر جامعه شد. دیروز و همزمان با بحث‌های قتل الهه بود که، خبری منتشر شد که یسنا سنا شه‌گلی و سارا اقبال‌زاده، دو دوست که تکواندوکار بودند پنجشنبه ۱۵ خردادماه از خانه بیرون رفتند و تا به این لحظه به خانه‌هایشان برنگشته‌اند. سلمان مومی‌وند، دایی یسنا گفته است: «از بعد ازظهر پنجشنبه که یسنا به خانه برنگشت نگرانی‌های مادر و پدرش هم آغاز شد و پلیس را خبر کردند.» نگرانی مردم در حال افزایش بود تا ساعاتی بعد میزان، رسانه قوه قضائیه اعلام کرد: «پیگیری‌های دادسرای تهران و اقدامات فنی پلیس، اعلام کرد که این ۲ دختر ساعتی پیش پیدا شدند. براساس گزارش اولیه، این ۲ دختر در منزل یکی از دوستان خود مخفی شده بودند.تحقیقات تکمیلی درباره این پرونده در حال انجام است.» در این شرایط اشک های پدر سما جهانباز، دختری که سه سال پیش در شیراز گم شد، در شبکه های اجتماعی وایرال شد و قلب هر بیننده ای را به درد می آورد. «چند ماه پیش شخصی با من تماس گرفت و گفت در ازای آزادی دخترم مبلغی می‌خواهد. همان شخص با دوست سما هم تماس گرفته؛ دوست سما این موضوع را به ما عنوان کرده است؛ این موضوع نشان می‌دهد گوشی سما دست افرادی است که به لیست مخاطبان گوشی سما دسترسی دارند. از طرف دیگر پرونده سما با پرونده مفقودی یک دختر ۱۶ساله به نام «وحیده.ن» که قبل از سما در گویم شیراز مقابل چشمان مادرش با یک پژو مشکی ربوده شده و متهمان این دختر نوجوان را مورد آزار جنسی قرار داده و فیلم او را منتشر کرده، گره خورده است. » اینها بخشی از صحبت‌های پدر «سما جهانباز» است؛ دختر جوانی که اواسط تیر‌ماه ۱۴۰۱ در معالی‌آباد شیراز به طرز مشکوکی مفقود شده است.
دولت دست به کار می‌شود
در این میان سوال اینجاست که چه اتفاقی باید در جامعه رخ بدهد که اینگونه حوادث تلخ به حداقل برسد؟ یا انباشت بی مدیریتی های گذشته، کار را به کجا رسانده که دختران شهر یکی پس از دیگری مفقود می شوند؟ همین دیروز بود که سخنگوی دولت نوشت: دولت با تمام توان و از مسیرهای ممکن، برای تدوین سازوکارهای کارآمد حمایتی گام برمی‌دارد و آماده همکاری همه‌جانبه با مجلس محترم برای احیای رویکرد اصلی لایحه امنیت زنان است. فاطمه مهاجرانی در یادداشتی در رسانه دولت نوشت: «پس از آنکه لایحه «تأمین امنیت زنان در برابر خشونت» در کمیسیون‌های مجلس دچار استحاله و دولت ناگزیر به استرداد آن شد، بلافاصله تدوین برنامه‌ای جامع و عملیاتی در حوزه اختیارات دولت را با هماهنگی معاون اول محترم رئیس جمهوری در دستور کار قرار دادیم. این برنامه بر پایه چهار محور اصلی طراحی شده: پیشگیری از خشونت، تقویت مداخلات حمایتی، آگاه‌سازی عمومی و ارتقای امنیت در محیط‌های شهری و اجتماعی.» وی همچنین باور دارد که «از منظر دولت، مسئولیت ما در قبال این وقایع، تنها محدود به ابراز تأسف و همدردی نیست. آنچه امروز جامعه به‌درستی مطالبه می‌کند، اقدام مؤثر، قانون‌مدار و پایدار برای پیشگیری از خشونت و ناامنی علیه زنان است. تجربه‌های تلخ پیشین و فاجعه‌های تکرارشونده نشان داده‌اند که بدون زیرساخت قانونی قوی و حمایت اجرایی مؤثر، نمی‌توان به کاهش واقعی خشونت و ناامنی علیه زنان امید بست.»
سلامت روان، حالا جدی گرفته می شود؟
زهرا بهروزآذر، معاون رئیس جمهور در امور زنان و خانواده نیز در نشست بررسی همکاری‌های مشترک و انعقاد تفاهم‌نامه در حوزه حمایت از زنان و خانواده با بیان اینکه دو اصل را در قانون اساسی داریم که اصول مترقی هستند و ما مجریان این دو اصل هستیم، با اشاره به قتل اخیر اتفاق افتاده (الهه حسین‌نژاد) تصریح کرد: «در اتفاق اخیری که چند روز گذشته رخ داد و همه ما را رنجور کرد، مصاحبه‌ای از همسر ایشان دیدم که این مرد، همسرآزاری و ضرب و شتم داشته و شکایت‌های مختلفی علیه او ثبت شده است. این نشان می‌دهد که یک جایی از مسیر را اشتباه رفتیم؟ چرا زمانی که این خشونت اعلام شده، پرونده او را به حوزه مددکاری نبردیم؟ چرا او را وارد چرخه سلامت روان نکردیم؟ چرا با ارائه مشاوره به طور ویژه بررسی و با او گفتگو نکردیم؟ مرحله به مرحله و این خشم در او گسترده‌تر شده و فاجعه را به بار آورده است. اینها موضوعات مهمی است که باید اورژانس اجتماعی را جدی‌تر بررسی کنیم. پرونده‌ها را جدی بررسی کنیم. در این مسئله جنسیت مهم نیست، مهم این است که وقتی نشانه‌ای ایجاد می‌شود، آن را جدی بگیریم و فرآیندهای درمان را شروع کنیم و مطمئن شویم که به نتیجه می‌رسد.
پس از این گفته ها رئیس سازمان بهزیستی کشور بر ضرورت تشکیل پرونده سلامت روان در مشاغل تاکید کرد و گفت: «این حادثه برای بهزیستی ۲ نکته به همراه داشت اول اینکه باید بررسی شود چه مشاغلی نیاز به گواهی سلامت روان دارند، نکته دوم این است که بهزیستی تنها دستگاهی است که به صورت حرفه ای می‌تواند در موضوع خشونت‌های داخل خانه مداخله کند و فرصتی است تا این مداخلات تقویت شود.»
source