آرمان امروز-سرویس دیپلماسی: وزیر امور خارجه در گفت‌وگو با سی جی تی ان چین گفت: این یک منازعه نیست؛ یک اقدام تجاوزکارانه است — تجاوزی بی‌دلیل از سوی اسرائیل علیه جمهوری اسلامی ایران. ما هیچ راهی برای اعمال حق دفاع از خود نداشتیم، بنابراین از کشورمان دفاع کردیم؛ اینجا، در سرزمین‌مان، به شکلی شجاعانه ایستادگی کردیم و مهاجمان را وادار کردیم تا تجاوزشان را متوقف کنند و خواستار آتش‌بس بی‌قید و شرط شوند — که از سوی ما پذیرفته شد.
وی افزود: البته این آتش‌بس شکننده است و دلیل آن نیز روشن است: هیچ آتش‌بسی از سوی آن رژیم قابل اتکا نیست، چرا که سابقه‌ای بسیار بد دارد. بنابراین ما کاملاً هوشیار و آماده‌ایم اگر این آتش‌بس شکسته شود.
وزیر خارجه ایران در ادامه گفت: اما این خواست ما نیست؛ از ابتدا نیز چنین نبوده. ما این جنگ را نمی‌خواستیم، اما برای آن آماده بودیم. ما نمی‌خواهیم این جنگ ادامه پیدا کند، اما بار دیگر می‌گویم: ما کاملاً برای آن آماده‌ایم.
وی در پاسخ به این سوال که «شما اخیراً گفتید که ایران هنوز به زمان بیشتری نیاز دارد تا درباره امکان ازسرگیری مذاکرات هسته‌ای با ایالات متحده تصمیم‌گیری کند. ایران دقیقاً چه چیزی را باید بررسی کند؟» گفت: اگر هنوز قانع نشده‌ایم، به این دلیل است که باید اراده واقعی طرف مقابل را ببینیم — اراده‌ای برای رسیدن به یک راه‌حل برد-برد. برنامه هسته‌ای ما صرفاً برای مقاصد صلح‌آمیز است و ما صددرصد نسبت به این موضوع اطمینان داریم. ما هیچ مشکلی نداریم که این اطمینان را با دیگران نیز به اشتراک بگذاریم؛ اما این تنها از طریق مذاکره ممکن است.
وی افزود: ما این را در سال ۲۰۱۵ انجام دادیم؛ با کشورهای موسوم به ۱+۵ مذاکره کردیم، به توافق رسیدیم و آن توافق نهایی شد. اگر به خاطر داشته باشید، در آن زمان جهان آن توافق را به‌عنوان یک دستاورد بزرگ دیپلماتیک جشن گرفت و ما همچنان به آن متعهد ماندیم. اما ناگهان ایالات متحده تصمیم به خروج از توافق گرفت — تصمیمی بسیار تأسف‌برانگیز — و تمام آنچه امروز شاهد آن هستیم، نتیجه‌ی آن خروج
است.
عراقچی ادامه داد: آیا امکان بازگشت به یک توافق مذاکره‌شده وجود دارد؟ به نظر من بله، اما همان‌طور که گفتم، این نیازمند اراده‌ای جدی و واقعی از سوی طرف مقابل است؛ باید گزینه نظامی کنار گذاشته شود، رو به جلو حرکت کنیم و به‌دنبال یک راه‌حل از مسیر مذاکره باشیم.
وزیر خارجه ایران ادامه داد: فکر می‌کنم حمله اخیر به تأسیسات ما اثبات کرد که راه‌حل نظامی برای برخورد با برنامه هسته‌ای ایران وجود ندارد. تنها یک راه‌حل دیپلماتیک و مذاکره‌شده می‌تواند مؤثر باشد و تحقق آن تنها زمانی ممکن است که آن‌ها جاه‌طلبی‌های نظامی خود را کنار بگذارند و خساراتی را که به ما وارد کرده‌اند جبران کنند. آنگاه ما آماده مشارکت در مذاکرات خواهیم بود.
از سوی دیگر، این گونه پیداست که تروئیکای اروپایی به سمت فعال‌سازی مکانیسم ماشه حرکت و اگر تحول خاصی اتفاق نیفتد تا ۱۸ اکتبر آتی آن را فعال می‌کند. طبق معمول برخی با فروکاست اهمیت این مساله و این که پیامد خاصی ندارد، آن را اقدامی سوخته می‌دانند که خوانشی درست از اوضاع نیست.
سه کشور اروپایی حالا که تهدید به کشیدن ماشه در این ماه‌ها نتیجه مطلوب را به دنبال نداشته است، در پی آن هستند که با پیامدهای آن برای ایران به این هدف برسند.
در وهله نخست این اتفاق به فشار حداکثری آمریکا صبغه بین‌المللی می‌دهد و هر چند هم اکنون نیز تحریم‌های آمریکا به علت هژمونی اقتصادی و نظامی آن عملا بین‌المللی است، اما بازگشت تحریم‌های بین‌المللی به آن‌ها پشتوانه حقوقی و جهانی
می‌دهد.
با این حال، فراتر از همه اینها، به نظر نگارنده خطرناک‌ترین بخش ماجرا و چه بسا هدف اصلی فعال‌سازی مکانیسم ماشه قرار گرفتن مجدد ایران تحت فصل هفتم منشور سازمان ملل است که در حقیقت نوعی بسترسازی برای مشروعیت بین‌المللی به هر گونه اقدام نظامی علیه ایران چه از جانب اسرائیل چه آمریکا و غیره است و همچنین دادن بعد بین‌المللی به مطالبات دیگر به ویژه در حوزه‌های دفاعی و موشکی است.
source